Dus ik ging naar de Idols auditieronde in Amersfoort. Toen ik voor de jury stond gierden de zenuwen door mijn strot. Ik dacht weet je wat? Laat ik een origineel liedje doen: 'Isn't she lovely' van Stevie Wonder. Isn't she lovely, Isn't she won-der-full. Isn't she pre... Ja stop maar! onderbrak Gordon mij. Foute boel dacht ik. Maar het tegendeel bleek waar. De hele jury was lyrisch over mijn performance. Zelfs op het wassen beeld van Jerney Kaagman verscheen een glimlach. Het leek alsof ik door was naar de theaterronde maar tot mijn grote verbazing was dat niet het geval. Gordon nam het woord: Beste Perry, jij bent zo gruwelijk goed dat we je niet door kunnen laten gaan. Het zou onze geloofwaardigheid als jury en dat van het programma totaal teniet doen als we ook maar een onvertogen woord over jou zouden spreken. Dat kan namelijk niet en het publiek is niet dom. Dus ga jij niet door, helaas. We willen ook graag dat je via de achterdeur vertrekt en niet spreekt met de overige auditeurs. Je hebt toch niet gezongen in de lobby? Luid huilend verliet ik in gezelschap van een Idols uitsmijter via de achterdeur het pand.Vier uur later stopte er een auto bij de container waar ik tegenaan lag te janken. Mijn ogen waren zo dik dat ik niet zag wie er uit stapte. De stem, die heel erg leek op dat van Wendy van Dijk, vroeg me in de auto te stappen. Ik vroeg haar of ze me even wilde helpen omdat ik niets kon zien vanweg mijn dikke ogen. Samen namen we plaats op de achterbank. Doordat ik tegenover ons ook een achterbank voelde wist ik dat we in een limousine zaten. Ik moest vertellen waar ik woonde zodat ze me naar huis kon brengen. Ga maar liggen zij ze en ik legde mijn hoofd op haar schoot. De stem van Wendy van Dijk vertelde dat ze me had horen zingen en dat ze het geweldig vond. Het deed haar denken aan een man bij wie ze ooit was, die kon ook zo goed zingen. Ik dacht bij mezelf: als dit echt Wendy van Dijk is en ze heeft het over Xander de Buisonjé dan is dat toch geen compliment?! Maar ik hoefde niet met de trein naar huis dus ik liet het maar gaan. Toch was de magie daarna wel weg. Thuis aangekomen vroeg Wendy's stem of ze nog even mee naar binnen mocht. Ik zei dat ik dat liever niet wilde. We namen afscheid in de limousine en terwijl ik uitstapte hoorde ik haar nog net zeggen: 'Zeg dat je niet hoeft te gaan schat...'
