Ik ben offline

Terwijl ik dit schrijf ben ik al vijftien uur offline. Nog negen uur te gaan ‘voor dat ik weer mag,’ van mezelf. Nog negen uur zonder  What’sApp, Facebook, Youtube, Twitter, Instagram etc, etc.

Veel mensen, waaronder ik zelf, zijn elke dag bezig met deze sociale media.  Maar toen ik gisteravond naar huis reed kreeg ik ineens heel erg de behoefte aan rust. De behoefte aan even niets.  Want hoe vaak heb je dat nog? Even niets. Elke ochtend begint bij mij op dezelfde manier.  Heb ik een ‘appje’ waar ik op moet reageren? Staat er nog iets interessants op Facebook waar ik op moet reageren? En nog even op NU kijken of er iets is gebeurd terwijl ik sliep (…waar ik ook op kan reageren!) En dit ritueel herhaald zich eigenlijk gedurende de dag op de momenten van ‘rust’. Het woord ‘rust’ schrijf ik bewust tussen haakjes, want rust hebben we eigenlijk niet meer sinds de smartphone gemeengoed is geworden. Deze slimme telefoon heeft ervoor gezorgd dat we altijd en overal met elkaar verbonden zijn.

Wie kan zich de tijd nog herinneren dat je naar iemand een mailtje stuurde en dat je wist dat het een paar dagen kon duren voordat je antwoord kreeg? ‘Hoi, ik lees net je mailtje!’ zo begon het antwoord vaak dat je twee dagen later kreeg. En dat vonden we prima. Want wie checkt er nu elke dag zijn mail?Tegenwoordig is dat wel anders. Je ziet als iemand je bericht op What’s App of Facebook Messenger gelezen heeft. De verzender verwacht antwoord! Het hoeft niet a la minute maar twee dagen later is echt not done!  Ik heb het ook. Soms betrap ik mezelf op enige irritatie als ik niet snel genoeg antwoord krijg. Of nog erger …geen antwoordt. 

Maar vandaag dus even niet. Gisteravond om acht uur heb ik, bij wijze van spreke, alle stekkers eruit getrokken en doe ik ‘offlinedingen’. Eerder kocht ik elke zaterdag de krant en las ik deze op zondag van voor tot achter, elk artikel. Ik was er zo een paar uur zoet mee. Nu lees ik het nieuws online maar als je meer wilt weten of begrijpen is dat echt niet voldoende. Dat besefte ik me weer toen ik gisteravond ‘in mijn krant zat’.  Een ander offlineding wat altijd te lijden heeft onder mijn online activiteiten is (voldoende) slapen. Ik lag er gisteren om half tien in en was er vanochtend voor negen uur weer uit… op zondag! Ik heb ontbeten,  een frisse neus gehaald langs de Waterweg, mijn dochter gebeld die bij opa en oma logeert en dit stuk geschreven en het is net middag! Ik ga zo een film kijken en daarna zien we wel weer…

Maar wat gebeurt er vanavond om acht uur, als de stekkers er weer in gaan? Dan ga ik kijken of ik nog ge-apped ben, ga ik op Facebook zetten dat ik weer online ben en lees ik alles wat ik de afgelopen 24 uur gemist heb, zet ik dit artikel op mijn weblog en deel ik het op Facebook, kijk ik op Youtube of mijn abonnementen nog nieuwe video’s geplaatst hebben (…die ik misschien wel op Facebook moet zetten) en ga ik ‘#offlinedingen’ Twitteren.  Tot vanavond!

'Het 7e continent'

Sinds Charles Moore ruim twaalf jaar geleden met zijn catamaran op een enorm eiland van plastic in de Stille Oceaan stuitte lijkt er nog niets veranderd. Behalve dat sindsdien het plastic eiland verder is gegroeid tot een oppervlakte vergelijkbaar aan dat van Frankrijk, Spanje en Portugal samen. Deze week verscheen er weer een bericht in de de krant. Typerend vond ik dat het bericht in de zijkolom stond en slechts 7 regels omvatte. Volgens mij is het een gigantisch probleem dat niet thuis hoort in de marges van het nieuws dat tot ons komt.


Wie is verantwoordelijk?

Het probleem is dat we eigenlijk geen idee hebben hoe we deze troep, die we zelf gemaakt hebben, weer moeten opruimen. De oplossingen die er zijn kosten enorm veel geld en tijd. Wie gaat dat betalen? Volgens Moore, die van onderzoek naar de 'Plastic Soep' zijn levenswerk heeft gemaakt, is het merendeel van het afval afkomstig van enerzijds Canada en de Verenigde staten en aan de andere kant Japan en China. Maar de plastic soep ligt voornamelijk in internationale wateren dus neemt niemand zijn verantwoordelijkheid. En stel dat de zojuist genoemde landen wel hun verantwoordelijkheid zouden nemen. Zouden ze het ooit eens worden over de te verdelen hoeveelheid plastic? En over de kosten die dat met zich meebrengt? Ik denk het niet! Ze zullen, terecht, aanvoeren dat het plastic overal vandaan komt. Nee, voordat dit opgelost wordt zijn we decennia verder en dat is geen goed vooruitzicht.


Gevolgen

In de voorzichtige schatting heeft het plastic eiland een oppervlakte van zo'n 1.14 miljoen vierkante kilometer en zweeft het plastic tot 30 meter diepte. Het eiland groeit elke dag. 23% bestaat uit plastic flessen en tassen. Elke minuut worden er 1 miljoen plastic tasjes uitgedeeld, ieder uur kopen consumenten 2,5 miljoen kunststof flesjes. You do the math. Elk jaar sterven er een kleine 100.000 zeevolgels door het verorberen van het plastic. Om over de overige zeedieren maar niet te spreken. Kleine stukjes plastic kunnen net zo goed opgegeten worden door vissen. Deze kleine stukjes plastic zorgt ervoor dat ze geen hongergevoel meer krijgen, niet meer eten en een hongerdood sterven. Heeft de mens ze daarvoor al uit de zee gevist dan krijgen wij ze op ons bord. Een heerlijk gegrild visje met plastic, kleurstoffen en weekmakers...hmmmm!


'Deze stofzuiger is gemaakt van Plastic Soep'

Dus het probleem groeit en de oplossing is nog niet nabij. Maar dat betekent niet dat er niet over na gedacht wordt. Architect Rudolph Eilander bedacht vorig jaar het plan om met kilometerslange netten die worden voortgetrokken door vliegers, het plastic uit de oceaan te trekken. Als het aan Eilander ligt, wordt het opgeviste plastic meteen op een eiland van drijvende vlotten verwerkt tot plastic stenen of toiletpotten. Electrolux is gestart met een project waarbij ze gebruik gaan maken van plastic afval uit de oceaan. Een slim en duurzaam initatief waarbij Elecrolux zijn rol laat zien als duurzame ontwikkelaar van huishuoudelijk apparaten.
Het afval zullen ze gaan verzamelen uit de Noordzee en Atlantische Oceaan. Okay, het zijn druppels op een gloeiende plaat maar het ziet er naar uit dat we het daar voorlopig mee moeten doen.





bronnen: A, B, C, D, E, F

'Ik ben je vrouw, aangenaam.'

Uit een enquête van de Britse editie van het glossy Grazia blijkt dat 26% van de vrouwen zich nog nooit volledig naturel aan haar man heeft laten zien. Deze mannen hebben hun vrouw dus nog nooit zonder make-up gezien. Ruim 86% van de vrouwen voelt zich zekerder van zichzelf met een laagje extra. Van de vrouwen die altijd make-up dragen durft 14% niet zonder omdat ze vinden dat ze er dan compleet anders uit zien. Wat zeggen deze cijfers nu eigenlijk? Heeft moeder natuur ervoor gezorgd dat ze hun best blijven doen om er mooi uit te zien voor de man om zo de voortplanting zeker te stellen. Wordt het idee dat je zonder 'geverfd gezicht' het huis niet uit kunt onze vrouwen aangepraat door media en cosmetica bedrijven? Of zijn wij mannen er misschien zelf verantwoordelijk voor? Helaas allemaal vragen waarop Grazia geen antwoord geeft. Eigenlijk dus weer een onderzoek in de categorie 'Nutteloos.' Het roept meer vragen op dan het beantwoord. Het roept bij mij ook een herinnering op uit een ver verleden. Ik had verkering met een meisje dat bij mijn weten niet zoveel make-up droeg. Achteraf bleek dat de hormonen die door mijn lichaam gierden mij enigszins blind maakten voor de werkelijkheid. Want een paar weken na beëindiging van de relatie kwam ik haar tegen zonder make-up. Ik herkende haar niet totdat ze me aansprak. Het idee van die 14% vrouwen is blijkbaar toch niet per definitie onzin. (nu)

'Op de brandstapel met de Koran'

Een dominee uit Miami heeft 11 september uitgeroepen tot internationale 'verbrand de Korandag.' Dominee Terry Jones is van mening dat de Islam zich voordoet als een opbouwende vredelievende religie terwijl ze dat absoluut niet is. Volgens Jones predikt het juist haat en geweld. (Waar kennen we dat toch van?!) Hij roept zijn parochianen op hem Korans toe te sturen zodat ze op 11 september verbrand kunnen worden...erg vredelievend. De kerk van Jones heeft een Facebookpagina opgericht voor de heugelijke dag. Iedereen die Jones' mening deelt kan zich aanmelden en op deze manier steun betuigen aan de actie. Als je je nieuwsgierigheid niet kunt bedwingen neem dan even een kijkje op de pagina die 956 mensen (!) aangemerkt hebben als leuk. Het fotoalbum staat vol met anti islam en anti Semitisch fotowerk. Ik ben benieuwd of de vredelievende dominee het doorzet of dat hij de actie uiteindelijk toch afblaast uit angst voor spotprentiaanse taferelen.

MindQuote

Knijpt Lubbers in de juiste billen?!

Wraak op de amicale serveerster

Voor alle mannen die er nu achter zijn dat het gewoon een koele berekende manier was om hun meer euro's afhandig te maken een tip om wraak te nemen.

Amicale vrouwen verhogen omzet

Het schijnt een bekende tactiek om de klant op het terras een paar extra euro's uit de beurs te kloppen. Men neme een leuke serveerster met een vlotte babbel en laat haar bijvoorbeeld tijdens het uitserveren even de schouder aanraken van een klant (...ik hoef denk ik niet uit te leggen dat dit bij een mannelijke klant het beste werkt.) Even de schouder aanraken als je hartelijk moet lachen om dat flauwe grapje werkt ook goed. Hogere alcoholconsumptie, gullere fooien en een grotere vatbaarheid voor menusuggesties zijn het gevolg.
Uit recent Amerikaans-Canadees onderzoek blijkt dat deze tactiek ook goed werkt in andere branches. Dit baseren de onderzoekers op proefjes waarbij deelnemers konden kiezen: óf ze kregen meteen een bepaald bedrag mee óf ze mochten een geldsom riskant beleggen. De onderzoeksleiders, een man en een vrouw, gaven de ene helft van de deelnemers voorafgaand aan de keuze een schouderklopje en de andere helft een hand. Degenen die door een vrouw eventjes aan hun schouder waren aangeraakt, bleken het meest geneigd tot de riskante belegging.
De onderzoekers verklaren dit gedrag als volgt. Wanneer een vrouw ons (mannen) een schouderklopje geeft associëren wij dat met het ruggensteuntje dat moeder ons vroeger gaf. Hoe meer we ons `veilig en gesteund` voelen, hoe makkelijker we risico`s nemen.
Dus denk nou niet dat die serveerster je leuk of aardig vond laatst. It's just part of the job! Het terras zal nooit meer hetzelfde zijn...zucht.

MindQuote

Ik wist altijd wel dat het niet aan mij lag!

De mooiste vrouwen zijn 31

Volgens Brits onderzoek is 'de vrouw' op haar mooist als ze 31 is. Schoonheid is een combinatie van zelfvertrouwen, stijl en persoonlijkheid. Volgens de 2000 mannen en vrouwen die aan het onderzoek meededen heeft de vrouw op haar 31ste de beste mix van deze factoren. Volgens mij klopt het aardig. Wat vindt jij? Hieronder staan foto's van vijf actrices die dit jaar 31 worden of zijn geworden: Kate Hudson, Jennifer Love Hewit, Evangeline Lilly, Mena Suvari en Sandra McCoy. Oordeel zelf!

To shock or not to shock

Begin juli kwam het nieuwe nummer van de Portugese Playboy uit. In de uitgave wordt een ode gebracht aan de omstreden Portugese schrijver en Nobelprijswinnaar José Saramago die onlangs overleed. Saramago schreef het boek 'Het evangelie volgens Jezus Christus (1991)' dat voor veel ophef zorgde in het overwegend katholieke Portugal. Zo erg dat hij zich genoodzaakt zag uit Portugal te vertrekken. In zijn boek maakte hij gewag van de relatie tussen Jezus en Maria Magdalena. Een groot taboe binnen de Katholieke kerk dat afgedaan wordt als fictie.

De ode is vormgegeven in een fotoreportage van Jezus in verschillende scènes met schaars geklede vrouwen. Zo is zie je Hem op een tippelzone tussen prostituees en als toeschouwer bij een lesbische scene. Het zorgde voor veel ophef in Portugal en binnen de Katholieke kerk. Uit principe ben ik tegen elke vorm van censuur maar de ode aan Saramago slaat de plank volledig mis. Het draagt niet bij aan de discussie omtrent de relatie tussen Maria Magdalena en Jezus of het geloof in het algemeen. Ik denk dat de gemiddelde Playboy lezer het boek van Saramago nog nooit van dicht bij heeft gezien. Waarom dan een dergelijk eerbetoon? Iedereen weet dat je er veel mensen mee tegen het zere been schopt. Net als bij de gewraakte Deense cartoons. Met het oog op de vrijheid van meningsuiting moeten deze publicaties kunnen plaats vinden. Maar als je op voorhand weet dat je hele bevolkingsgroepen tegen je in het harnas jaagt moet je het dan wel doen? Wat is het nut daarvan? Waarom zou je het uit respect niet laten ook al mag het wel? Playboy USA dacht er hetzelfde over. Ze hebben per direct de Stekker uit de Portugese editie getrokken en alle exemplaren uit de verkoop laten halen.

Terug van uitgeschreven

Okay, okay! Je hebt gelijk. We hadden de laatste drie jaar net zo goed niets kunnen schrijven. De tent opdoeken. Maar we konden het niet over ons hart verkrijgen. We waren immers zo goed (...ahum) Na de 'gloriejaren 2006 en 2007 waren we klaar. Uitgeschreven. Het feit dat er bijna geen nieuwe artikelen meer gepubliceerd werden op @Perry's bleef niet onopgemerkt, zelfs niet in het buitenland! De New York Times schreef er in 2009 het volgende over: "Thirteen articles in two years?! Are these the last convulsions of one of the most socially engaged, funny and entertaining blogs in The Netherlands? How is his mother going to handle life without @Perry's razorsharp comments with a humourous edge on Dutch society?" Tja deze woorden, van een van de meest vooraanstaande kranten in de wereld, zeggen genoeg. Welnu, na twee en een half jaar vakantie zijn we definitief weer open for business! En als je je afvraagt waarom ik constant 'we' gebruik... dat schrijft zo lekker.

MindQuote

Een kabinet Balkenende is überhaupt niet geloofwaardig!