'Het 7e continent'

Sinds Charles Moore ruim twaalf jaar geleden met zijn catamaran op een enorm eiland van plastic in de Stille Oceaan stuitte lijkt er nog niets veranderd. Behalve dat sindsdien het plastic eiland verder is gegroeid tot een oppervlakte vergelijkbaar aan dat van Frankrijk, Spanje en Portugal samen. Deze week verscheen er weer een bericht in de de krant. Typerend vond ik dat het bericht in de zijkolom stond en slechts 7 regels omvatte. Volgens mij is het een gigantisch probleem dat niet thuis hoort in de marges van het nieuws dat tot ons komt.


Wie is verantwoordelijk?

Het probleem is dat we eigenlijk geen idee hebben hoe we deze troep, die we zelf gemaakt hebben, weer moeten opruimen. De oplossingen die er zijn kosten enorm veel geld en tijd. Wie gaat dat betalen? Volgens Moore, die van onderzoek naar de 'Plastic Soep' zijn levenswerk heeft gemaakt, is het merendeel van het afval afkomstig van enerzijds Canada en de Verenigde staten en aan de andere kant Japan en China. Maar de plastic soep ligt voornamelijk in internationale wateren dus neemt niemand zijn verantwoordelijkheid. En stel dat de zojuist genoemde landen wel hun verantwoordelijkheid zouden nemen. Zouden ze het ooit eens worden over de te verdelen hoeveelheid plastic? En over de kosten die dat met zich meebrengt? Ik denk het niet! Ze zullen, terecht, aanvoeren dat het plastic overal vandaan komt. Nee, voordat dit opgelost wordt zijn we decennia verder en dat is geen goed vooruitzicht.


Gevolgen

In de voorzichtige schatting heeft het plastic eiland een oppervlakte van zo'n 1.14 miljoen vierkante kilometer en zweeft het plastic tot 30 meter diepte. Het eiland groeit elke dag. 23% bestaat uit plastic flessen en tassen. Elke minuut worden er 1 miljoen plastic tasjes uitgedeeld, ieder uur kopen consumenten 2,5 miljoen kunststof flesjes. You do the math. Elk jaar sterven er een kleine 100.000 zeevolgels door het verorberen van het plastic. Om over de overige zeedieren maar niet te spreken. Kleine stukjes plastic kunnen net zo goed opgegeten worden door vissen. Deze kleine stukjes plastic zorgt ervoor dat ze geen hongergevoel meer krijgen, niet meer eten en een hongerdood sterven. Heeft de mens ze daarvoor al uit de zee gevist dan krijgen wij ze op ons bord. Een heerlijk gegrild visje met plastic, kleurstoffen en weekmakers...hmmmm!


'Deze stofzuiger is gemaakt van Plastic Soep'

Dus het probleem groeit en de oplossing is nog niet nabij. Maar dat betekent niet dat er niet over na gedacht wordt. Architect Rudolph Eilander bedacht vorig jaar het plan om met kilometerslange netten die worden voortgetrokken door vliegers, het plastic uit de oceaan te trekken. Als het aan Eilander ligt, wordt het opgeviste plastic meteen op een eiland van drijvende vlotten verwerkt tot plastic stenen of toiletpotten. Electrolux is gestart met een project waarbij ze gebruik gaan maken van plastic afval uit de oceaan. Een slim en duurzaam initatief waarbij Elecrolux zijn rol laat zien als duurzame ontwikkelaar van huishuoudelijk apparaten.
Het afval zullen ze gaan verzamelen uit de Noordzee en Atlantische Oceaan. Okay, het zijn druppels op een gloeiende plaat maar het ziet er naar uit dat we het daar voorlopig mee moeten doen.





bronnen: A, B, C, D, E, F

'Ik ben je vrouw, aangenaam.'

Uit een enquête van de Britse editie van het glossy Grazia blijkt dat 26% van de vrouwen zich nog nooit volledig naturel aan haar man heeft laten zien. Deze mannen hebben hun vrouw dus nog nooit zonder make-up gezien. Ruim 86% van de vrouwen voelt zich zekerder van zichzelf met een laagje extra. Van de vrouwen die altijd make-up dragen durft 14% niet zonder omdat ze vinden dat ze er dan compleet anders uit zien. Wat zeggen deze cijfers nu eigenlijk? Heeft moeder natuur ervoor gezorgd dat ze hun best blijven doen om er mooi uit te zien voor de man om zo de voortplanting zeker te stellen. Wordt het idee dat je zonder 'geverfd gezicht' het huis niet uit kunt onze vrouwen aangepraat door media en cosmetica bedrijven? Of zijn wij mannen er misschien zelf verantwoordelijk voor? Helaas allemaal vragen waarop Grazia geen antwoord geeft. Eigenlijk dus weer een onderzoek in de categorie 'Nutteloos.' Het roept meer vragen op dan het beantwoord. Het roept bij mij ook een herinnering op uit een ver verleden. Ik had verkering met een meisje dat bij mijn weten niet zoveel make-up droeg. Achteraf bleek dat de hormonen die door mijn lichaam gierden mij enigszins blind maakten voor de werkelijkheid. Want een paar weken na beëindiging van de relatie kwam ik haar tegen zonder make-up. Ik herkende haar niet totdat ze me aansprak. Het idee van die 14% vrouwen is blijkbaar toch niet per definitie onzin. (nu)