Ik geef toe. Voetbal is normaal gesproken niet aan mij besteed. Ere Divisie of Primera Division, mij krijg je er niet warm voor. Sterker nog, bij het Nederlands elftal hoorde ik meestal pas achteraf dat ze hadden gespeeld. Maar op het moment dat een EK of WK dan echt gaat beginnen merk ik dat ik ineens fanatiek wordt. Okay, je zult me niet snel met een oranje kop of in een 'brulshirt' zien maar toch klopt het hart me in de keel als 'onze jongens' voetballen. Ineens heb ik ook verstand van voetbal en praat ik mee op het werk. Dit geld natuurlijk voor een groot deel van Nederland. En dat blijft frappant. Als je het goed bekijkt hebben we als Nederlanders niet zoveel sterke gemeenschappelijke delers.Naast het Nederlands elftal hebben we het koningshuis en that's it! Het koningshuis doet het al jaren goed en ein-de-lijk doet het Nederlands elftal, Oranje, het ook weer fantastisch. Na de 3-0 tegen Italie en vanavond 4-1 tegen Frankrijk viert het nationalisme, of misschien beter gezegd: patriotisme, weer hoogtij in Nederland. Heel Nederland wordt bevangen door de koorts die niemand vervelend vindt: Oranjekoorts. Naast gelegenheids voetbalkenner, voetbalanalist, en voetbalcommentator ben ik ook nieuwbakken vader. En toen ik van Bronckhorst de bal zag pasen (hoe schrijf je dat eigenlijk?) vanavond dacht ik niet: 'goeie bal,' maar 'die van Bronckhorst heeft leuke kids.' Op dat moment realiseerde ik mij dat het leven nooit meer hetzelfde zou zijn... hup Holland hup!
